*യേശു എതിർക്കുന്ന നിയമവാദം (Legalism) സഭാ ജീവിതത്തിൽ (ലൂക്കോസ് 11: 37-54)*
(ബാർ യൂഹാനോൻ റമ്പാൻ, പിറമാടം ദയറാ)
ക്രിസ്തീയ ലോകത്ത് നിയമാനുസരത്വ വാദത്തേക്കാൾ വലുതായി വ്യാപകമായ ഒരു പാപം വേറെ ഇല്ല. ഇത് പാപമെന്ന് മുദ്രകുത്തുന്നത് കേൾക്കുമ്പോൾ ഒരു പക്ഷെ നിങ്ങളെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തും. നിയമവാദികൾ അൽപ്പം അമിതമായി തങ്ങൾ “ഉന്നതർ ” ആണെന്ന് സ്വയം കരുതപ്പെടുന്നു, എന്നാൽ വ്യഭിചാരിണികൾ, കള്ളന്മാർ, നുണയന്മാർ, എന്നിങ്ങനെയുള്ള അർത്ഥത്തിൽ പാപം ചെയ്യുന്നതായി സാധാരണയായി അവർ കരുതുന്നില്ല. നേരെമറിച്ച്, നിയമവാദികൾ വിശുദ്ധിയെക്കുറിച്ച് ആശങ്കയുള്ള കൂട്ടത്തിൽ പെട്ടവരും ആണ്.
കർത്താവായ യേശുവിന് അക്കാലത്തെ മറ്റേതൊരു വിഭാഗത്തെക്കാളും നിയമവാദക്കാരുമായി ആയിരുന്നു കൂടുതൽ വൈരുദ്ധ്യമുണ്ടായിരുന്നത്. വ്യഭിചാരിണികളും കൊള്ളക്കാരും അത്തരത്തിലുള്ള മറ്റാരെങ്കിലുമോ അല്ല യേശുവിനെ ക്രൂശിൽ തറയ്ക്കുവാൻ മുൻപിൽ നിന്നത്, മറിച്ച് നിയമാനുസാരത്വവാദിക ൾ ആയിരുന്നു അത് ചെയ്തത്. പിൽക്കാലത്ത്, അപ്പൊസ്തലനായ പൗലോസിനും സമാനമായ അനുഭവം ഉണ്ടായി, നിയമജ്ഞർ തന്നെ പിടിച്ചു കൊല്ലുവാൻ ശ്രമിച്ചു, അവർ ദൈവകൃപയുടെ സുവിശേഷം വളച്ചൊടിച്ചു.
യേശു ക്രിസ്തുവിന്റെ ജീവിതം പഠിക്കുമ്പോൾ, നിയമജ്ഞരെ പ്രകോപിപ്പിക്കുന്നതിനായി അവിടുന്ന് മനപൂർവ്വം കാര്യങ്ങൾ ചെയ്തതെങ്ങനെയെന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. ആഴ്‌ചയിലെ മറ്റേതൊരു ദിവസത്തിലും രോഗികളെ സുഖപ്പെടുത്താൻ അവനു കഴിയുമായിരുന്നു, എന്നാൽ പലപ്പോഴും അവൻ ശബ്ബത്തിൽ അത് ചെയ്തു. പരീശന്മാരുടെ നിയമങ്ങൾ ലംഘിക്കുന്നതിൽ അദ്ദേഹത്തിന് കൂടുതൽ ശ്രദ്ധിക്കാമായിരുന്നു, പക്ഷേ അവൻ അത് പരസ്യമായി ചെയ്തു. ഒരു പരീശൻ യേശുവിനെ അത്താഴത്തിന് ക്ഷണിച്ചപ്പോൾ, അവരുടെ കൈകഴുകുന്ന സമ്പ്രദായത്തോടൊപ്പം പോകാൻ അവനു കഴിയുമായിരുന്നു, പക്ഷേ അവൻ മനപൂർവം അവഗണിച്ചു. അവർ അവനെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചപ്പോൾ, അവൻ കൂടുതൽ മര്യാദയുള്ളവനാകാമായിരുന്നു, എന്നാൽ അവരുടെ കാപട്യത്തിനു മറുപടി എന്നോണം അവൻ അവരെ കൂടുതൽ ദേഷ്യം പിടിപ്പിച്ചു. യേശു അവരെയും വ്രണപ്പെടുത്തിയെന്ന് ഒരു പരീശൻ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചപ്പോൾ, “ക്ഷമിക്കണം! നല്ല ആളുകളെ വിഷമിപ്പിക്കാൻ ഞാൻ ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടില്ല” എന്ന് അദ്ദേഹത്തിനു പറയാമായിരുന്നു. പക്ഷെ “ നിങ്ങൾക്ക് ഹാ! കഷ്ടം!” എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് യേശു നിയമവാദത്തെ പാപമായി നേരിട്ടു.
ഇന്ന് പല ക്രിസ്ത്യൻ പള്ളികളും നിയമാനുസരത്വ വാദത്തിൽ മുഴുകിയിരിക്കുകയാണ്, കൂടുതൽ വൈദികരും നിയമവാദികളോട് എതിർത്തു നിൽക്കാനും “നിങ്ങൾ ഈ പള്ളിയിൽ അത് ചെയ്യാൻ പോകുന്നില്ല” എന്ന് പറയാനും കഴിയാത്തത്ര ബലഹീനരാണ്. സഭ തന്നെ ഇന്ന് നിയമവാദികളുടെ പിടിയിൽ ബന്ധിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. സുവിശേഷം മൂലം യേശുവിനെപ്പോലെയാകുക എന്ന ആശയം എങ്ങനെയെങ്കിലുമൊക്കെ നമുക്ക് ലഭിച്ചു, എന്നാൽ നിയമാനുസാരത്വ വാദം പാപമാണ്, നാം യേശുവിനെപ്പോലെയാകണമെങ്കിൽ നിയമവാദത്തിന്റെ പാപത്തെയും നേരിടണം എന്നുള്ള വ്യക്തമായ പഠിപ്പിക്കലുകൾ ഉണ്ടാകുന്നില്ല.
എന്താണ് നിയമാനുസരത്വവാദം? അനുസരണത്തിന് കൂടുതൽ ഊന്നൽ നൽകിക്കൊണ്ട് ചിലർ ഇത് തെറ്റായി വ്യാഖ്യാനിച്ചു ആശയക്കുഴപ്പത്തിലാക്കുന്നു. ദൈവവചനം അനുസരിക്കണമെന്ന് ഒരുവൻ പ്രസംഗിക്കുന്നതിനാൽ നിയമവാദി എന്ന് ആരോപിക്കപ്പെടുന്നില്ല. എന്തുകൊണ്ടെന്നാൽ, നാം ദൈവത്തെ അനുസരിക്കണമെന്ന് ബൈബിളിലെ ഓരോ പുസ്തകവും പഠിപ്പിക്കുന്നു. കൃപയുടെ കീഴിലായിരിക്കുക എന്നതിനർത്ഥം ദൈവത്തോട് അനുസരണക്കേട് കാണിക്കാൻ നമുക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ടെന്ന് അർത്ഥമാക്കുന്നില്ല. മറ്റുചിലർ പറയുന്നത്, വി.സഭ ഏതെങ്കിലും മനുഷ്യനിർമിത നിയമങ്ങൾക്കു വിധേയമാകുമ്പോഴാണ് നിയമാനുസരത്വ പാപത്തിൽ ആകുന്നതു എന്നാണ്. ഒരു കുടുംബമെന്ന രീതിയിൽ പ്രവർത്തിക്കാൻ എഴുതപ്പെട്ട ചില നിയമങ്ങൾ ഒരു കുടുംബത്തിൽ ആവശ്യമുണ്ട് എന്ന് ഒന്നും ബൈബിളിൽ പരാമർശിച്ചിട്ടില്ല. ഉദാഹരണത്തിനു കുട്ടികൾക്കായി എന്തെങ്കിലും ഒരു നിരോധനം ഏർപ്പെടുത്തുമ്പോൾ മാതാപിതാക്കൾ അതു എഴുതി തയ്യാറാക്കിയ കുടുംബനിയമങ്ങൾ ആയോ, ചില നടപടിക്രമങ്ങളോ നടപടികളോ ആയോ അല്ല അപ്രകാരം ചെയ്യുന്നത്. മറിച്ച്, കുഞ്ഞുങ്ങളോടുള്ള ഹൃദയബന്ധത്തിൽ നിന്നുമാണ്. ഇപ്രകാരം, ഒരു വൈദികൻ തന്റെ ഇടവകയിൽ ചെയ്യുന്ന ചില നടപടികൾ എഴുതി വച്ച ഭരണഘടനകളുടെയോ, നടപടി ക്രമങ്ങളുടെയോ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ആയിരിക്കണമെന്നില്ല എല്ലായ്‌പോഴും. മറിച്ച് അങ്ങിനെയേ ആകാവൂ എന്ന ചിലരുടെ ബലം പിടുത്തം ആണ് നിയമവാദമായി ബൈബിൾ കണക്കാക്കുന്നത്.
Legalism is an attempt to gain favor with God by doing certain things (or avoiding other things), without regard to the condition of our hearts before God. *ദൈവമുമ്പാകെ നമ്മുടെ ഹൃദയത്തിന്റെ അവസ്ഥ കണക്കിലെടുക്കാതെ, ചില കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുന്നതിലൂടെ (അല്ലെങ്കിൽ മറ്റ് കാര്യങ്ങൾ ഒഴിവാക്കുന്നതിലൂടെ) ദൈവത്തിന്റെ പ്രീതി നേടുന്നതിനോ ആകർഷിക്കുന്നതിനോ ഉള്ള ശ്രമമാണ് നിയമാനുസരത്വവാദം.* നിയമവാദത്തിന്റെ മൂലകാരണം അഹങ്കാരമെന്ന പാപമാണ്, കാരണം സ്വന്തം സൽപ്രവൃത്തികളാൽ തന്നെത്തന്നെ അഭിനന്ദിക്കാൻ ദൈവമുൻപാകെ തനിക്ക് കഴിയുമെന്ന് നിയമവാദി കരുതുന്നു. സ്ഥിരമായി, അവൻ പുറത്തേക്ക് ആണ് നോക്കുകയാണ്, മറിച്ച് അവന്റെ തന്നെ ഹൃദയത്തിലേക്കല്ല. കൂടാതെ, നിയമവാദിയുടെ അഹങ്കാരം അയാളുടെ ബാഹ്യ പെരുമാറ്റത്തിലൂടെ മറ്റുള്ളവരുടെ മുന്നിൽ സ്വയം ഉയർത്താൻ അവനെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു, സ്വന്തം ഹൃദയത്തിന്റെ അഴിമതി കാണുന്നത് വീണ്ടും അവഗണിക്കുന്നു. അങ്ങനെ നിയമവാദം മനുഷ്യനെ തന്റെ സ്വന്തം അധാർമ്മികതയെ നിഷേധിക്കുകയും കഴിവുകളെ ഉയർത്തിപ്പിടിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനു പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു. അതുപോലെ, ഇത് ദൈവകൃപയുടെ സുവിശേഷത്തിന് വിരുദ്ധമാണ്. അതുകൊണ്ടാണ് യേശുവും പൗലോസുമൊക്കെ നിയമവാദികളോട് ഏറ്റുമുട്ടിയത്. *യേശു നിയമവാദത്തെ വെറുക്കുന്നു, കാരണം അത് ദൈവമുമ്പാകെ നമ്മുടെ ഹൃദയത്തിന്റെ അവസ്ഥയെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നില്ല.*
ക്രിസ്തീയത പ്രാഥമികമായി ഹൃദയബന്ധത്തിന്റെ കാര്യമാണ്. ദൈവവുമായുള്ള ഒരു ഹൃദയ ബന്ധത്തിൽ നിന്നാണ് എല്ലാം ഉത്ഭവിക്കുന്നത്, അവൻ നമ്മെ രൂപീകരിക്കുമ്പോൾ നമ്മുടെ ഹൃദയങ്ങൾ പരിവർത്തനം ചെയ്യുന്നു. യഹൂദ മതനേതാക്കന്മാർ തങ്ങൾ ദൈവത്തെ അന്വേഷിക്കുന്നുവർ ആണെന്ന് കരുതിയിരുന്നു, പക്ഷേ വാസ്തവത്തിൽ അവർ ദൈവത്തെക്കാൾ അവരുടെ സ്വന്തം മഹത്വം അന്വേഷിക്കുന്നവരായിരുന്നു. ഒരു രക്ഷകനെ ആവശ്യമുള്ള പാപികളായി അവർ സ്വയം കണ്ടില്ല. ന്യായപ്രമാണം പാലിച്ചതിനാൽ അവർ തങ്ങളെ നല്ല മനുഷ്യരായി കണ്ടു. എന്നാൽ വാസ്തവത്തിൽ, അവർ നിയമം പാലിച്ചില്ല കാരണം അവർ അത് അവരുടെ ഹൃദയത്തിന്റെ അഗാധത്തിൽ നിന്നും പ്രയോഗിച്ചില്ല. അതിനാൽ, യേശു പറഞ്ഞു, കൈകളെ ശുദ്ധമാക്കുന്നതുപോലെ തന്നെ, തങ്ങളുടെ ഹൃദയങ്ങളെ ശുദ്ധമാക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചും അവർ ജാഗ്രത പുലർത്തുന്നുവെങ്കിൽ, അവർ ഫലം കായ്ക്കുന്നവർ ആയിരുന്നേനെ.
നിയമവാദം ആന്തരികമായതിനെ അവഗണിച്ചുംകൊണ്ട് ബാഹ്യത്തിന് പ്രാധാന്യം നൽകുന്നു. ലൂക്കോസ് 11: 42-45ൽ യേശു പരീശന്മാർക്കെതിരെ മൂന്ന് കഷ്ടതകൾ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു, അതിൽ നിയമവാദപരമായ ചില പ്രത്യേക പ്രശ്നങ്ങൾ അദ്ദേഹം മുന്നോട്ട് വയ്ക്കുന്നു. ഈ സമയത്ത്, യഹൂദ നിയമത്തിലെ ഒരു വിദഗ്ദ്ധൻ അവരെ പ്രതിവാദിച്ചു സംസാരിക്കുന്നു, യേശുവിന്റെ പരാമർശങ്ങൾ പരീശന്മാരെ അപലപിക്കുക മാത്രമല്ല; അവൻ നിയമവാദികളെ അപമാനിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ക്ഷമ ചോദിക്കുന്നതിനുപകരം, അവരുടെ മേലുള്ള കഷ്ടതകളുടെ ഒരു പരമ്പരയിലേക്ക് യേശു വിവരിക്കുവാൻ ആരംഭിക്കുന്നു (11: 46-52). എങ്കിലും അതിന്റെ ഫലം അവരിൽ മാനസാന്തരമല്ല, മറിച്ച് യേശു പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ മൂലം അവനെ കുടുക്കാനുള്ള പരീശന്മാരുടെയും, സദൂക്യരുടെയും, ശാസ്ത്രിമാരുടെയും ഭാഗത്തുനിന്നുള്ള ശ്രമങ്ങളും ശത്രുതയും വർദ്ധിപ്പിക്കുകയാണുണ്ടാ യത് (11: 53-54).
യേശു നിയമവാദികളിൽ നിന്നുള്ള സാമൂഹികക്ഷണങ്ങൾ സ്വീകരിച്ചു. എന്നാൽ അവരുടെ പാപവുമായി നേരിടാൻ അവിടുന്ന് ഒരിക്കലും മടിച്ചില്ല എന്നതും ശ്രദ്ധിക്കുക. തന്റെ ആതിഥേയനെ (v.37) പ്രകോപിപ്പിക്കുന്ന എന്തെങ്കിലും ചെയ്തുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം മനപൂർവ്വം ഈ ഏറ്റുമുട്ടലിനെ വിപുലീകരിച്ചു. എന്നാൽ ഇത് എങ്ങനെ പ്രയോഗിക്കുന്നു എന്നതിനെക്കുറിച്ച് നാം ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതുണ്ട്. പ്രവാചകന്മാരുടെ ധീരമായ ഭാഷ മനസ്സിലാക്കുന്ന ഒരു സാംസ്കാരിക പശ്ചാത്തലത്തിലായിരുന്നു യേശു. കൂടാതെ, അവൻ കർത്താവാണ്, അതുപോലെ തന്നെ ഈ രീതിയിൽ സംസാരിക്കാനുള്ള ഉൾക്കാഴ്ചയും അധികാരവും തനിക്കുണ്ടായിരുന്നു.
പൗലോസ് ശ്ശ്ളീഹാ പഠിപ്പിക്കുന്നു, "പുറത്തുള്ളവരുടെ മുമ്പില്‍ നിങ്ങള്‍ ജ്ഞാനത്തോടെ പെരുമാറണം. സമയം തക്കത്തില്‍ ഉപയോഗിക്കണം. നിങ്ങളുടെ വചനം എപ്പോഴും ഉപ്പിനാല്‍ എന്നതു പോലെ കൃപയാല്‍ രുചികരമാക്കപ്പെട്ടിരിക്കണം. നിങ്ങള്‍ക്കു യോഗ്യമായിരിക്കുന്നതു പോലെ ഓരോരുത്തരോടും ഉത്തരം പറയേണ്ടത് എങ്ങനെ എന്ന് നിങ്ങള്‍ അറിഞ്ഞിരിക്കണം." (കൊലൊസ്സ്യർ 4:5,6). ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നത് നമുക്ക് പ്രകോപനമുണ്ടാകാമെന്നും, എന്നാൽ നാമും കൃപയോടും സംവേദനക്ഷമതയോടും സംസാരിക്കണം എന്നുമാണ്. എന്തുകൊണ്ടെന്നാൽ നിയമവാദികളുമായുള്ള എല്ലാ സാമൂഹിക സമ്പർക്കങ്ങളിലും നമ്മുടെ ഉദ്ദേശ്യം വ്യക്തമായി സൂക്ഷിക്കുകയും, പാപം, നീതി, ന്യായവിധി എന്നിവയെക്കുറിച്ച് അവരെ ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്നതിനും ക്രിസ്തുവിലുള്ള ദൈവകൃപയെക്കുറിച്ചുള്ള സുവിശേഷം പ്രഖ്യാപിക്കുന്നതിനും പരിശുദ്ധാത്മാവിന്റെ ഉപകരണം ആയി നാം സഭയിലും സമൂഹത്തിലും നിലകൊള്ളേണ്ടിയിരിക്കുന്നുവല്ലോ.
യേശുവിന്റെ നാളിൽ, പരീശന്മാർ, ദൈവത്തിന്റെ ന്യായപ്രമാണം പാലിക്കാനുള്ള ശ്രമത്തിന്റെ ഭാഗമായി പ്രത്യക്ഷത്തിൽ നൂറുകണക്കിന് മനുഷ്യനിർമിത നിയമങ്ങൾ ആവിഷ്കരിച്ചിരുന്നു എന്നാൽ അങ്ങനെ ചെയ്യുമ്പോൾ, അവർ ഹൃദയത്തിൽ നിന്ന് ശ്രദ്ധ ബാഹ്യ മനുഷ്യനിലേക്ക് മാറ്റിയിരുന്നു. ഭക്ഷണത്തിനുമുമ്പ് സ്വയം കഴുകുന്നതിനും വിഭവങ്ങളും പാത്രങ്ങളും ശുദ്ധീകരിക്കുന്നതിനുമുള്ള വിപുലമായ ആചാരങ്ങൾ ഇതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. ലേവ്യപുസ്തകത്തിൽ (11: 33-34; 15:12) ഈ സമ്പ്രദായങ്ങൾക്ക് ഒരു അടിസ്ഥാനമുണ്ടെങ്കിലും പരീശന്മാർ അവയെ ദൈവം ഉദ്ദേശിച്ചതിലും അപ്പുറത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. പ്രധാന പ്രശ്നത്തെ (നിയമനുസരത്വ വാദത്തെ) നേരിടാൻ യേശു ഈ രീതികളിൻ മേൽ അവർക്കു പ്രകോപനം സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ട് പ്രായോഗികമാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
ദൈവത്തെക്കൂടാതെയുള്ള മതനിയമങ്ങൾ എല്ലായ്പ്പോഴും പുറം മനുഷ്യനെ മറ്റ് മനുഷ്യരുടെ മുൻപാകെ മനോഹരമാക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു, പക്ഷേ കർത്താവ് ഹൃദയത്തെ നോക്കുന്നു എന്ന വസ്തുത ഈ നിയമങ്ങൾ അവഗണിക്കുന്നു. യേശു (11:39) പരീശന്മാരെ നേരിട്ടു, അവരുടെ പാനപാത്രങ്ങളും തളികകളും വൃത്തിയാക്കാൻ അവർ വളരെയധികം ശ്രമിച്ചുവെങ്കിലും കവർച്ചയും ദുഷ്ടതയും നിറഞ്ഞ അവരുടെ ഹൃദയത്തെ ശുദ്ധീകരിക്കാൻ അവർ അവഗണിച്ചു. പരീശന്മാർ പരസ്യമായി പാപികളായവരെ പുച്ഛിച്ചു, എന്നാൽ ദൈവം ബാഹ്യ വ്യക്തിയെ മാത്രമല്ല, ഹൃദയത്തെയും കാണുന്നു. ആന്തരികമായി, പരീശന്മാർ അത്യാഗ്രഹികളും ദുഷ്ടരുമായിരുന്നു. യേശു ഇതിനെ താരതമ്യം ചെയ്യുന്നത്, അകത്ത് മലിനമായിരുന്നിട്ടുകൂടി
ഒരു പാത്രത്തിന്റെ പുറം കഴുകുകയും അതിന്റെ അകത്തു നിന്ന് കഴിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനെ ചിത്രീകരിച്ചുകൊണ്ടാണ്. പുറമേ ഉണ്ടാക്കിയ ദൈവം അകത്തെയും സൃഷ്ടിച്ചു. യഥാർത്ഥ മതനിയമങ്ങൾ ബാഹ്യ അനുസരണത്തിനുള്ളതു മാത്രമല്ല മാത്രമല്ല, ഹൃദയത്തിന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നുമുള്ള അനുസരണയ്ക്കും കൂടിയുള്ള കാര്യമാണ്.
*നിങ്ങള്‍ ചീരയിലും ജീരകത്തിലും എല്ലാ സസ്യങ്ങളിലും ദശാംശം കൊടുക്കുന്നുണ്ട്. എങ്കിലും നീതിയും ദൈവസ്നേഹവും നിങ്ങള്‍ ലംഘിക്കുന്നു. അവയെ നിങ്ങള്‍ അനുഷ്ഠിക്കേണ്ടതും മറ്റവയെ നിങ്ങള്‍ ഉപേക്ഷിക്കരുതാത്തവയുമാകുന്നു. (ലൂക്കോസ് 11:42)*
42-ാ‍ം വാക്യത്തിന്റെ അർത്ഥം ചർച്ചചെയ്യപ്പെടെണ്ടതാണ്. നാം ദൈവമുമ്പാകെ നമ്മുടെ ഹൃദയവുമായി ഇടപെടുകയാണെങ്കിൽ, പനമ്മൾ അർപ്പിക്കുന്നതെല്ലാം ശുദ്ധമാണെന്ന് യേശു പറയുന്നു. ജെ. സി. റൈൽ വിശദീകരിക്കുന്നതുപോലെ, “ആദ്യം ആന്തരിക മനുഷ്യന്റെ വഴിപാട് നൽകുക. നിങ്ങൾ നൽകുന്ന ആദ്യത്തെ മഹത്തായ ദാനമായി നിങ്ങളുടെ ഹൃദയവും സ്നേഹവും ഇച്ഛയും ദൈവത്തിനു നൽകുക, തുടർന്ന് ശരിയായ ഹൃദയത്തിൽ നിന്ന് ആരംഭിക്കുന്ന നിങ്ങളുടെ മറ്റെല്ലാ പ്രവർത്തനങ്ങളും സ്വീകാര്യമായ ത്യാഗവും ദൈവസന്നിധിയിൽ ശുദ്ധമായ വഴിപാടും ആയി അംഗീകരിക്കപ്പെടും (Expository Thoughts on the Gospels [Baker], 3:48-49).
പരീശന്മാർ തങ്ങളുടെ സുഗന്ധവ്യഞ്ജനങ്ങൾക്കുപോലും അളവിൽ പത്തിലൊന്ന്‌ ദൈവത്തിനു കൊടുക്കുന്നതിൽ സൂക്ഷ്മത പുലർത്തിയിരുന്നു! . ദൈവസ്നേഹത്തെ പറ്റി യേശു സ്ഥിരീകരിച്ചതു പ്രകാരം, ദൈവസ്നേഹവും അയൽക്കാരനോടുള്ള സ്നേഹവും മുഴുവൻ ന്യായപ്രമാണവും സംഗ്രഹിക്കുന്നു (മത്താ. 22: 37-40). എന്നാൽ പരീശന്മാർ തങ്ങളുടെ മാതാപിതാക്കളോട് പോലും തങ്ങളുടെ പണം ദൈവത്തിനായി നീക്കിവച്ചിരിക്കുന്നതിനാൽ സാമ്പത്തികമായി സഹായിക്കാനാവില്ലെന്ന് ബുദ്ധിപൂർവ്വം പറയുമായിരുന്നു (മർക്കോസ് 7:11). സാങ്കേതികമായി, അവർ ദശാംശം നൽകുകയായിരുന്നു, പക്ഷേ പ്രായോഗികമായി, അവർ സ്വന്തം മാതാപിതാക്കളെ സ്നേഹിക്കുന്നതിൽ അവഗണിക്കുകയായിരുന്നു ചെയ്തത്.
ആധുനിക കാലത്തെ നിയമവാദികളിൽ ചിലർ പള്ളികളിലും ഭദ്രാസനങ്ങളിലും സഭാതലത്തിലും ഉള്ള കമ്മിറ്റികളിലും, വൈദികരിലും ഉണ്ട്. അവർ ചില നിസ്സാര പ്രശ്നങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള നിയമങ്ങളിൽ പ്രധാന ശ്രദ്ധ ചെലുത്തുന്നു, പക്ഷേ സഭയുടെ അടിസ്ഥാന പ്രശ്നങ്ങൾ, അതായത് സഭയുടെ ഭരണകാര്യങ്ങളിലുള്ള അച്ചടക്കം, സുവിശേഷ വേലയ്ക്കുള്ള മിഷനറി ലക്ഷ്യങ്ങൾ, ആത്മീയ ശൂശ്റൂക്ഷകരായവർക്കുള്ള അടിസ്ഥാന സാഹചര്യങ്ങൾ, സാമൂഹിക മേഖലയിൽ സഭയുടെ ഇടപെടൽ എന്നിവ പോലുള്ള ഗുരുതരമായ വിഷയങ്ങളെ അവർ ഉപേക്ഷിക്കുന്നു. ഇങ്ങനെ പ്രധാന കാര്യങ്ങളെ നാം ഒഴിവാക്കുകയാണെങ്കിൽ, നിയമവാദികളുടെ പാപത്തിൽ നാമും ഉൾപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ്.
പരീശന്മാർ സിനഗോഗുകളിലെ മുൻ സീറ്റുകളെയും ചന്തസ്ഥലങ്ങളിലെ മാന്യമായ അഭിവാദ്യങ്ങളെയും സ്നേഹിച്ചതുകൊണ്ട് യേശു അവരെ അപലപിക്കുന്നുണ്ട്. നിയമവാദികളായ ആളുകൾ തങ്ങൾ എത്രമാത്രം പ്രാധാന്യമുള്ളവരാണെന്ന് മറ്റുള്ളവരാൽ ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടുവാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു. കമാണ്ടർ, ഷെവലിയാർ, സഭാ ഭാരവാഹി എന്നിങ്ങനെ അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നത് അവർക്ക് നല്ല മനസുഖവും അന്തസ്സും നൽകുന്നു. എന്നാൽ പലർക്കും സ്ഥാനങ്ങൾ മൂലം അഹങ്കാരം അതിന്റെ മൂർദ്ധന്യത്തിലായിരുന്നു. അവർ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചത് ദൈവത്തിന്റെ മഹത്വത്തിലല്ല, സ്വന്തം മഹത്വത്തിലാണ്. സഭയുടെ വളർച്ചയ്ക്കായി സത്യത്തിന്റെ പാതയിൽ സഹനത്തിന്റെ കുരിശ്ശെടുക്കുവാൻ അവർ തയ്യാറല്ലായിരുന്നു അഹങ്കാരം നിയമവാദത്തിന്റെ ഹൃദയഭാഗത്താണ്; താഴ്‌മ യഥാർത്ഥ ക്രിസ്തീയ ശിക്ഷ്യത്വത്തിന്റെ ഹൃദയഭാഗത്തും.
നിയമവാദിയ്ക്കു തന്നിലും തന്റെ നേട്ടങ്ങളിലും അഭിമാനിക്കാൻ കഴിയും, കാരണം അവൻ ബാഹ്യമായ കാര്യങ്ങളിലേക്കാണ് നോക്കുന്നത്, ഹൃദയത്തിന്റെ പ്രശ്നങ്ങളിലല്ല. തന്റെ ഹൃദയം വേശ്യയുടെയോ കൊള്ളക്കാരന്റെയോ ഹൃദയം പോലെ പാപമാണെന്ന് അദ്ദേഹം അംഗീകരിക്കുന്നില്ല. അവൻ അവരുടെ സാഹചര്യങ്ങളിൽ വളർത്തിയിരുന്നെങ്കിലോ അല്ലെങ്കിൽ അവർ നേരിട്ട ജീവിതത്തിലെ പ്രശ്നങ്ങൾ നേരിട്ടിരുന്നെങ്കിലോ, അവനും അതേ പെരുമാറ്റത്തിൽ ഏർപ്പെടുമായിരുന്നു, കാരണം അവന് കാമത്തിന്റെയും അത്യാഗ്രഹത്തിന്റെയും ഒരേ ഹൃദയം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഈ പാപികൾക്ക് മുകളിലുള്ള ഒരു വ്യക്തിയായി അവൻ സ്വയം കാണുന്നു. സ്വയം നീതീകരണത്തിലൂടെ നിയമവാദി തന്റെ ജീവിതത്തിൽ നേടിയ സ്ഥാനമാനങ്ങളിൽ അഹങ്കരിക്കുന്നു. സഭയ്ക്കു അവൻ പ്രയോജനപെടുന്നില്ല, എന്നാൽ യഥാർത്ഥ ക്രിസ്തീയ ശിക്ഷ്യത്വത്തെ ഉൾക്കൊണ്ട സേവകൻ, തന്റെ സഭയിലെ വിശ്വാസ സമൂഹത്തിന്റെ വളർച്ചയെ പ്രതി സത്യത്തിനും നീതിയ്ക്കും വേണ്ടി നിലകൊള്ളുന്നതിനാൽ പീഡനം സഹിക്കുന്നു.
ദൈവം അഹങ്കാരികളെ എതിർക്കുന്നു, എന്നാൽ എളിയവർക്ക് കൃപ നൽകുന്നുവെന്ന് തിരുവെഴുത്ത് പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു (സദൃ. 3:34; യാക്കോബ് 4: 6; 1 പത്രോ. 5: 5). പരിശുദ്ധാത്മാവിന്റെ പ്രവർത്തനത്തിന്റെ ഒരു അടയാളം നമ്മുടെ ഹൃദയത്തിൽ നാം നമ്മെതന്നെ മഹാപാപികളായി കാണുന്നു എന്നതാണ്. നമ്മുടെ അഹങ്കാരം, സ്വാർത്ഥത, മത്സരം എന്നിവ കാരണം നാം ദൈവത്തിന്റെ ന്യായവിധിക്ക് അർഹരാണെന്ന് നാം സ്വയം കാണുന്നു. നമ്മെ മറ്റുള്ളവരുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തി നാം അടിസ്ഥാനപരമായി നല്ലവരാണെന്ന് നിഗമനം ചെയ്യുന്നതിനുപകരം, നാം ദൈവവുമായി സ്വയം താരതമ്യം ചെയ്യുകയും ഒരു നല്ല കാര്യവും നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ വസിക്കുന്നില്ലെന്നും നിഗമനം ചെയ്യുന്നു. അങ്ങനെ നമ്മുടെ വലിയ ആവശ്യത്തെ മനസ്സിലാക്കുന്ന നാം, നമുക്ക് വേണ്ടി ശിക്ഷിക്കപ്പെട്ട നമ്മുടെ കർത്താവിന്റെ കരുണയ്ക്കായി അവന്റെ ക്രൂശിലേക്ക് ഓടിപ്പോകുന്നു. എന്നാൽ നിയമവാദികൾക്കു കുരിശിന്റെ യഥാർത്ഥസന്ദേശം ഇഷ്ടമല്ല, കാരണം അത് അവരുടെ അഹങ്കാരത്തെ അവർക്ക് മനസ്സിലാക്കി കൊടുക്കുന്നതിനാൽ അവർ അതു ഉപേക്ഷിക്കുന്നു.
*കപട ഭക്തരായ സൊപ്രേന്മാരെ, പരീശരേ നിങ്ങള്‍ക്കു കഷ്ടം. നിങ്ങള്‍ അറിയപ്പെടാത്ത ശവക്കല്ലറകള്‍ പോലെയാകുന്നു! മനുഷ്യര്‍ അവയുടെ മീതെ നടക്കുന്നു. അറിയുന്നില്ല. എന്ന് പറഞ്ഞു. (ലൂക്കോസ് 11:44)*
യേശു പരീശന്മാരെ അറിയപ്പെടാത്ത കല്ലറകളുമായി ഉപമിക്കുന്നു. ഒരു യഹൂദൻ ഒരു ശവകുടീരവുമായോ മൃതദേഹവുമായോ സമ്പർക്കം പുലർത്തുന്നുവെങ്കിൽ, അവൻ ഏഴു ദിവസം ആചാരപരമായി അശുദ്ധനായിരുന്നു (സംഖ്യ 19: 11-22). ഈ ആചാരപരമായ നിയമങ്ങളുടെ പിന്നിലെ ചിത്രം, പാപം മരണത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നുവെന്നും അത് മോചിക്കപ്പെടുന്നില്ലെങ്കിൽ , പാപത്തിന്റെയും മരണത്തിന്റെയും മലിനീകരണം അതുമായി സമ്പർക്കത്തിലുള്ള മറ്റുള്ളവരിലേക്കും വ്യാപിക്കുന്നുവെന്നും ആയിരുന്നു. ഒരു മൃതദേഹവുമായുള്ള സമ്പർക്കം മൂലം മലിനമായ യഹൂദന് ചുവന്ന പശുക്കിടാവിന്റെ ചാരത്തിലൂടെയും ആചാരപരമായ കഴുകലിലൂടെയും ശുദ്ധീകരണത്തിന്റെ ഉത്തരവാദിത്തം ഏറ്റെടുക്കേണ്ടിവന്നു (സംഖ്യ 19: 1-11). അത്തരം ശുചിത്വ നിയമങ്ങളെക്കുറിച്ച് സൂക്ഷ്മത പുലർത്തിയിരുന്ന പരീശന്മാരോട് , നിയമവാദം മൂലം തങ്ങളുടെ ആത്മീയ മരണത്തിലൂടെ അവർ യഹൂദ ജനതയെ അശുദ്ധമാക്കിയതായി യേശു ഇവിടെ ആരോപിക്കുന്നു! ആരോപണം അവരെ ഞെട്ടിച്ചിരിക്കണം!
നിയമാനുസരത്വ വാദികളുടെ പാപം സംശയമന്യേ സഭയിലെ വിശ്വാസികളെ മലിനമാക്കുന്നു എന്നതാണ് സത്യം. അത് അല്പവിശ്വാസികളെ തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കുകയും സുവിശേഷ സത്യത്തിൽ നിന്ന് അവരെ തടയുകയും ചെയ്യുന്നു, കാരണം അവർക്ക് നിയമവാദികളുടെ കാപട്യം കാണാൻ കഴിയുന്നില്ല. ചില ആചാരപരമായ കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുകയും മറ്റ് ചില സാമൂഹികനിയമങ്ങൾ സഭാ പാരമ്പര്യങ്ങളിൽ പറഞ്ഞിട്ടില്ലാത്തതിനാൽ ചെയ്യാതിരിക്കുകയും ചെയ്താൽ മതി അവർ വിശുദ്ധിയിൽ വളരുകയും ദൈവത്തെ പ്രസാദിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യും എന്ന് തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെട്ടതിനാൽ, വിശ്വാസികളെ നിയമവാദം മലിനമാക്കുന്നു. എന്നാൽ സ്ഥിരമായി അവരോട് ചെയ്യാൻ ദൈവാത്മാവ് ആവശ്യപ്പെടുകയും, അവർ ചെയ്യാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന കാര്യങ്ങൾ അവ ബൈബിളിലെ അല്ലെങ്കിൽ അപോസ്തോലികമൊ ആരാധനപരമോ ആയ പാരമ്പര്യങ്ങളിലെ പ്രധാന പ്രശ്നങ്ങളല്ല. മറിച്ച്, അവ നിസ്സാരകാര്യങ്ങളാണ്, പലപ്പോഴും കൽപ്പിക്കപെടാത്ത കാര്യങ്ങളാണ് എന്നുള്ള രീതിയിൽ വിശ്വാസികളാൽ അവഗണിക്കപ്പെടുന്നു. ഉദാഹരണമായി; *പള്ളി പൊതുയോഗങ്ങളിൽ പങ്കെടുക്കാതിരുന്നത് പാപം ആണെന്ന് വിശ്വാസികളെ ആരും പഠിപ്പിക്കുന്നില്ല. തന്മൂലം പള്ളിയോഗങ്ങളിൽ ഭൂരിപക്ഷം നിയമവാദികളാൽ നിറയുകയും ഇടവക ആത്മീയ മരണം പ്രാപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.*
ക്രിസ്തീയ ഭവനങ്ങളിൽ വളരുന്ന പല കുട്ടികളും പിന്നീട് വിശ്വാസം നിരസിക്കുന്നതിന്റെ ഒരു കാരണം മാതാപിതാക്കളും, സഭയും വിശ്വാസത്തെ കൂടുതൽ നിയമാനുസരത്വത്തിലാക്കി വച്ചിരിക്കുന്നു എന്നതിനാലാണ്. ദൈവത്തെ അറിയുന്നതിലും അവന്റെ കൃപയാൽ നമ്മുടെ പാപങ്ങൾ ക്ഷമിക്കപ്പെടുന്നതിൻറെയും സന്തോഷത്തിനുപകരം, ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചിരുന്നത് ആചരണ നിയമങ്ങളിലും ബാഹ്യമായ പാരമ്പര്യങ്ങളിലുമാണ്. അതിനാൽ കുട്ടികൾ നല്ല ക്രിസ്ത്യാനികളാണെന്ന് മറ്റെല്ലാവരും ചിന്തിക്കുമെന്ന് മാതാപിതാക്കൾകരുതുന്നു. ക്രിസ്ത്യൻ വീടുകളിൽ സഭാ പാരമ്പര്യം ഒന്നും പാടില്ല എന്നല്ല ഞാൻ പറഞ്ഞത്. എന്നാൽ നമ്മുടെ വീടുകളിലും സഭയിലും നാം കൂടുതൽ ഊന്നൽ നൽകേണ്ടത് ദൈവത്തെ അറിയുന്നതു മൂലമുള്ള സന്തോഷത്തിനായിരിക്കണം. വി. പൗലോസ് പറയുന്നതുപോലെ, “ദൈവരാജ്യം… നീതിയും സമാധാനവും പരിശുദ്ധാത്മാവിൽ സന്തോഷവുമാണ്” (റോമ. 14:17).
*(അപ്പോള്‍) താന്‍ സൊപ്രേന്മാരെ നിങ്ങള്‍ക്കും കഷ്ടം: നിങ്ങള്‍ മനുഷ്യരേക്കൊണ്ട് ഭാരമേറിയ ചുമടുകള്‍ ചുമപ്പിക്കുന്നു. നിങ്ങളുടെ ഒരു വിരല്‍ കൊണ്ടു പോലും ആ ചുമടുകളെ തൊടുന്നുമില്ല! നിങ്ങള്‍ക്കു കഷ്ടം. (ലൂക്കോസ് 11:46 )*
നിയമവാദികൾ തിരുവെഴുത്തുകളിലെ കൽപ്പനകൾ എടുക്കുകയും അവയെ നൂറുകണക്കിന് ഉപനിയമങ്ങളാക്കി വർദ്ധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. എന്നാൽ, എല്ലാ കാലഘട്ടത്തിലുമുള്ള നിയമവാദികളെ പോലെ, അവരുടെ സ്വന്തം നിയമങ്ങൾ പാലിക്കാൻ അവരെ പ്രാപ്തരാക്കുന്ന പഴുതുകളും അവർ അതിൽ കൊണ്ടുവന്നിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ അതേസമയം തന്നെ ശരാശരി വിശ്വാസികളെക്കൊണ്ട് ഈ നിയമങ്ങൾ ഭാരം വളരെ ചുമപ്പിക്കുന്നുമുണ്ട്. ഉദാഹരണത്തിന്, യഹൂദന്മാർ ശബ്ബത്തിൽ അവരുടെ വീട്ടിൽ നിന്ന് 1,000 വാര ദൂരം മാത്രമേ സഞ്ചരിക്കാനാകൂ എന്ന് നിയമവാദികളാൽ അനുസരിപ്പിയ്ക്കപ്പെട്ടു. എന്നാൽ തെരുവിന്റെ അറ്റത്ത് ഒരു കയർ കെട്ടിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ, തെരുവിന്റെ അവസാനം അദ്ദേഹത്തിന്റെ താമസസ്ഥലമായിത്തീർന്നു, അതിനപ്പുറം 1,000 വാര പോകാം. അല്ലെങ്കിൽ, ശബ്ബത്തിന് മുമ്പായി ഒരാൾ ഏതെങ്കിലും സമയത്ത് രണ്ട് ഭക്ഷണത്തിന് മതിയായ ഭക്ഷണം ഉപേക്ഷിക്കുകയാണെങ്കിൽ, ആ സ്ഥലം സാങ്കേതികമായി അദ്ദേഹത്തിന്റെ താമസസ്ഥലമായിത്തീർന്നു, അതിനപ്പുറം 1,000 വാര പോകാം എന്നിങ്ങനെ അതിനു ഉപനിയമങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. സാധാരണ യഹൂദന്മാർ നിയമം പാലിച്ച് ഭാരപ്പെട്ടപ്പോൾ നിയമജ്ഞന്മാർ ഉപനിയമങ്ങളുടെ പഴുതുകൾ ഉപയോഗിച്ച് ഭാരം കുറച്ചു.
*(അപ്പോള്‍) താന്‍ സൊപ്രേന്മാരെ നിങ്ങള്‍ക്കും കഷ്ടം: നിങ്ങള്‍ മനുഷ്യരേക്കൊണ്ട് ഭാരമേറിയ ചുമടുകള്‍ ചുമപ്പിക്കുന്നു. നിങ്ങളുടെ ഒരു വിരല്‍ കൊണ്ടു പോലും ആ ചുമടുകളെ തൊടുന്നുമില്ല! നിങ്ങള്‍ക്കു കഷ്ടം. (ലൂക്കോസ് 11:46 )*
നിയമവാദികൾ തിരുവെഴുത്തുകളിലെ കൽപ്പനകൾ എടുക്കുകയും അവയെ നൂറുകണക്കിന് ഉപനിയമങ്ങളാക്കി വർദ്ധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. എന്നാൽ, എല്ലാ കാലഘട്ടത്തിലുമുള്ള നിയമവാദികളെ പോലെ, അവരുടെ സ്വന്തം നിയമങ്ങൾ പാലിക്കാൻ അവരെ പ്രാപ്തരാക്കുന്ന പഴുതുകളും അവർ അതിൽ കൊണ്ടുവന്നിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ അതേസമയം തന്നെ ശരാശരി വിശ്വാസികളെക്കൊണ്ട് ഈ നിയമങ്ങൾ ഭാരം വളരെ ചുമപ്പിക്കുന്നുമുണ്ട്. ഉദാഹരണത്തിന്, യഹൂദന്മാർ ശബ്ബത്തിൽ അവരുടെ വീട്ടിൽ നിന്ന് 1,000 വാര ദൂരം മാത്രമേ സഞ്ചരിക്കാനാകൂ എന്ന് നിയമവാദികളാൽ അനുസരിപ്പിയ്ക്കപ്പെട്ടു. എന്നാൽ തെരുവിന്റെ അറ്റത്ത് ഒരു കയർ കെട്ടിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ, തെരുവിന്റെ അവസാനം അദ്ദേഹത്തിന്റെ താമസസ്ഥലമായിത്തീർന്നു, അതിനപ്പുറം 1,000 വാര പോകാം. അല്ലെങ്കിൽ, ശബ്ബത്തിന് മുമ്പായി ഒരാൾ ഏതെങ്കിലും സമയത്ത് രണ്ട് ഭക്ഷണത്തിന് മതിയായ ഭക്ഷണം ഉപേക്ഷിക്കുകയാണെങ്കിൽ, ആ സ്ഥലം സാങ്കേതികമായി അദ്ദേഹത്തിന്റെ താമസസ്ഥലമായിത്തീർന്നു, അതിനപ്പുറം 1,000 വാര പോകാം എന്നിങ്ങനെ അതിനു ഉപനിയമങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. സാധാരണ യഹൂദന്മാർ നിയമം പാലിച്ച് ഭാരപ്പെട്ടപ്പോൾ നിയമജ്ഞന്മാർ ഉപനിയമങ്ങളുടെ പഴുതുകൾ ഉപയോഗിച്ച് ഭാരം കുറച്ചു.
ശബ്ബത്തിൽ, നിങ്ങൾക്ക് ഒരു കെട്ടഴിക്കാനോ മുറുക്കുവാനോ കഴിയില്ല, കാരണം അത് ഒരു പ്രവർത്തി ആകുന്നു. എന്നാൽ ഒരു സ്ത്രീക്ക് അവളുടെ അരകെട്ടുവാനോ, കെട്ടഴികുവാനോ കഴിയും. ശബ്ബത്തിൽ കിണറ്റിൽ നിന്ന് വെള്ളം പുറത്തെടുക്കാൻ നിങ്ങൾക്ക് ആവശ്യമുണ്ടെങ്കിൽ, നിങ്ങൾക്ക് ബക്കറ്റിലേക്ക് ഒരു കയർ കെട്ടാൻ കഴിയില്ല, പക്ഷേ നിങ്ങൾക്ക് ഒരു സ്ത്രീയുടെ അരക്കെട്ട് ബക്കറ്റുമായി ബന്ധിപ്പിക്കാൻ കഴിയും! (ഈ ഉദാഹരണങ്ങൾ William Barclay, The Gospel of Luke [Westminster Press] പേജ് 158 ൽ ഉണ്ട്.)
സഭാ മക്കളുടെ പ്രയോജനത്തിനായി ശബ്ബത്ത് നിയമങ്ങൾ നൽകി, ആരാധനയ്ക്കും വിശ്രമത്തിനുമായി ഏഴ് ദിവസത്തിലൊരു ദിവസം നീക്കിവച്ചു. ആധുനിക കാലത്ത് ക്രിസ്ത്യാനികൾ മുഴുവൻ ശബ്ബത്ത് തത്വവും വലിച്ചെറിയുന്നതിലൂടെ തെറ്റിപ്പോകുമെന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു. കാരണം, മിക്ക ക്രിസ്ത്യാനികളും ഞായറാഴ്ചയെ മറ്റെല്ലാ ദിവസവും പോലെ പരിഗണിക്കുന്നു. എന്നാൽ ഇതുപോലെ തന്നെ മറ്റൊരു തെറ്റ് ആണ്
കർത്താവിന്റെ ദിനത്തിൽ നിങ്ങൾക്ക് ചെയ്യാൻ കഴിയുന്നതും ചെയ്യാൻ കഴിയാത്തതുമായ കാര്യങ്ങളുടെ നിർദ്ദിഷ്ട ലിസ്റ്റുകൾ കൊണ്ടുവരുന്നതും അതിൻ പ്രകാരം യാന്ത്രികമായ അനുഷ്‌ടാനത്തിലേക്കു പോകുന്നതും. ഗൾഫിലും മറ്റും ജോലിയുള്ളവർക്ക്‌ അവരുടെ കർതൃദിനമായി വെള്ളിയാഴ്ച്ച പ്രയോജനപെടുത്താം. അതുപോലെ മറ്റു ദിവസങ്ങളിൽ ജോലിയിൽ അവധി ഉള്ളവർക്ക് ആ ദിവസം പ്രയോജനപെടുത്താം. ദൈവത്തിന്റെ മുമ്പിലുള്ള നമ്മുടെ ഹൃദയമാണ് പ്രധാന പ്രശ്നം. നമ്മുടെ സാധാരണ ദിനചര്യകൾ അവസാനിപ്പിച്ച് അവനെ ആരാധിക്കുന്നതിലൂടെ ആഴ്ചയിൽ ഒരു ദിവസം നാം അവനെ ബഹുമാനിക്കണം.
നിയമവാദം വിശ്വാസികളെ പരിധിയ്ക്കപ്പുറമായ പ്രശ്നങ്ങളാലും ചട്ടങ്ങളാലും ഭാരപ്പെടുത്തുന്നു. ദൈവത്തിന്റെ വിശുദ്ധിയുടെയും, സ്നേഹത്തിന്റെയും സൗന്ദര്യത്തിലേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടുന്നതിലൂടെ വിശുദ്ധ വചനം വിശ്വാസികളെ സ്വതന്ത്രമാക്കുന്നു. 1 യോഹന്നാൻ 5: 3 പ്രസ്താവിക്കുന്നത് പോലെ, "നാം തന്റെ കല്പനകള്‍ ആചരിക്കുന്നതല്ലോ, ദൈവസ്നേഹം. തന്റെ കല്പനകള്‍ ഭാരമുള്ളവയല്ല." ദൈവത്തോടുള്ള സ്നേഹത്തിന്റെ ഹൃദയത്തിൽ നിന്ന് നാം അനുസരിക്കുമ്പോൾ, അത് എല്ലായ്പ്പോഴും എളുപ്പമല്ലെങ്കിലും, അത് വലിയ സന്തോഷത്തിനും അനുഗ്രഹത്തിനും ഇടയാക്കും.
ആന്തരികമായതിനെ അവഗണിച്ചു കൊണ്ട് നിയമവാദം ബാഹ്യത്തിന് പ്രാധാന്യം നൽകുന്നു എന്ന വിഷയം യേശു വിശദീകരിക്കുന്നു. ഇത് വിശ്വാസത്തിൽ ശിശുക്കളായവരെ സ്വാധീനിക്കുന്നുവെന്നും, അത് സ്വന്ത മഹിമയിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നുവെന്നും, അത് മറ്റുള്ളവരെ സൂക്ഷ്മമായി ദുഷിപ്പിക്കുന്നുവെന്നും, പരിധിയ്ക്കപ്പുറമായ പ്രശ്നങ്ങളാലും ചട്ടങ്ങളാലും ഭാരപ്പെടുത്തുന്നുവെന്നും കർത്താവ് സഭയെ വിശദമായി പഠിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.
*നിങ്ങളുടെ പിതാക്കന്മാര്‍ കൊന്നു കളഞ്ഞ പ്രവാചകന്മാരുടെ കല്ലറകളാണ് നിങ്ങള്‍ പണിയുന്നത്. (ലൂക്കോസ് 11:47 )*
യേശുവിന്റെ കാലത്തെ മതനേതാക്കന്മാർ പഴയനിയമ പ്രവാചകന്മാരുടെ സന്ദേശത്തിന് വ്യക്തിപരമായി അവരുടെ ജീവിതം സമർപ്പിച്ചില്ല, മറിച്ച് അവർ അവരെ ബഹുമാനിക്കുന്നുവെന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്നതിനായി അവർ സ്മാരകങ്ങൾ നിർമ്മിച്ചു. എന്നാൽ യേശു നിലവിലെ നേതാക്കളെ പ്രവാചകന്മാരെ കൊന്ന പൂർവ്വികരോടൊപ്പം കൂട്ടുന്നു. മുൻ തലമുറകൾ ആരംഭിച്ച ജോലി നിലവിലെ നേതാക്കൾ പൂർത്തിയാക്കുകയാണെന്ന് അദ്ദേഹം പറയുന്നു. മറ്റെല്ലാ ദുരിതങ്ങളെയും പോലെ, അന്തർലീനമായ പ്രശ്നം, അവർ പ്രവാചകന്മാരെ ബഹുമാനിക്കുന്നതുപോലെ ബാഹ്യമായി പ്രവർത്തിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, പ്രവാചകന്മാർ അപലപിച്ച പാപങ്ങളെക്കുറിച്ച് ആന്തരികമായി അവർ പശ്ചാത്തപിക്കുന്നില്ല എന്നതാണ്.
യേശു ദൈവജ്ഞാനത്തെ കുറിച്ച് പരാമർശിക്കുമ്പോൾ (11:49), അവൻ ഒരു പ്രത്യേക തിരുവെഴുത്തും ഉദ്ധരിക്കുകയല്ല, മറിച്ച് പ്രവാചകന്മാരിലൂടെ വെളിപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നദൈവത്തിന്റെ ജ്ഞാനത്തെ അവൻ സംഗ്രഹിക്കുകയും വ്യക്തിപരമാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. കൊല്ലപ്പെടുന്ന ആദ്യത്തെ മനുഷ്യൻ ഹാബെലായിരുന്നു, കാരണം അവന്റെ നീതി മൂലം തന്റെ സഹോദരന്റെ ദുഷ്പ്രവൃത്തികൾ പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെട്ടു. എബ്രായ ബൈബിളിലെ പുസ്‌തകങ്ങളുടെ ക്രമീകരണത്തിൽ, കൊല്ലപ്പെട്ട അവസാന പ്രവാചകനായിരുന്നു സഖറിയ (2 ദിന. 24: 20-25). പഴയനിയമത്തിൽ രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ച എല്ലാ നീതിമാന്മാരുടെയും രക്തം ഈ ദുഷ്ട തലമുറയ്‌ക്കെതിരെ ചുമത്തപ്പെടുമെന്ന് യേശു പറയുന്നു, കാരണം അവരുടെ പാപത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ദൈവത്തിന്റെ വെളിപ്പെടുത്തപ്പെട്ട ജ്ഞാനം അവർ നിരസിച്ചു. എ. ഡി 70 ലെ ജറുസലേമിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഭയാനകമായ വിധിന്യായത്തിലേക്ക് ഇത് വിരൽ ചൂണ്ടാം അല്ലെങ്കിൽ അന്തിമവിധി കൂടി ഉൾപ്പെട്ടേക്കാം. കർത്താവ് സൂചിപ്പിച്ചതു ഇതാണ്, നിയമവാദികൾ ദൈവത്തിന്റെ വിശുദ്ധി അവരുടെ ഹൃദയത്തിൽ പ്രയോഗിക്കുന്നില്ല; അവർ അതിനെ ബഹുമാനിക്കുന്ന ഒരു ബാഹ്യപ്രദർശനം മാത്രം നടത്തുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്.
*സൊപ്രേന്മാരെ, നിങ്ങള്‍ക്കു കഷ്ടം; പരിജ്ഞാനത്തിന്റെ താക്കോല്‍ നിങ്ങളെടുത്തിരിക്കുകയാണ്. നിങ്ങള്‍ പ്രവേശിച്ചില്ല. പ്രവേശിക്കുന്നവരെ നിങ്ങള്‍ തടസ്സം ചെയ്കയും ചെയ്തിരിക്കുകയാണ് എന്ന് പറഞ്ഞു. (ലൂക്കോസ് 11:52)*
പരിജ്ഞാനത്തിന്റെ താക്കോൽ എന്നത് കൊണ്ട് സൂചിപ്പിക്കുന്നത് ജീവനുള്ള ദൈവത്തിനെപറ്റിയുള്ള
ഒരുവന്റെ വ്യക്തിപരമായ അറിവ് എന്നത് ദൈവത്തിന്റെ വെളിപ്പെടുത്തിയ വചനത്തിലുള്ള അവന്റെ അറിവാണ് എന്നാകുന്നു. യേശു പറഞ്ഞതുപോലെ, "അങ്ങ് മാത്രമാണ് സത്യദൈവമെന്നും, നീ അയച്ചവനാണ് യേശുമ്ശീഹാ എന്നും അറിയുന്നതാണല്ലോ നിത്യജീവന്‍" (യോഹന്നാൻ 17:3). ദൈവത്തെ വ്യക്തിപരമായി അറിയുകയും അവനുമായുള്ള ആ ബന്ധത്തിൽ വളരുകയുമാണ് യഥാർത്ഥ ക്രിസ്തീയ ശിക്ഷ്യത്വമെന്നത്. നന്മകൾ നിറഞ്ഞ ആചാരാനുഷ്ഠാനങ്ങളും നിയമങ്ങൾ പാലിക്കുന്നതും ആവിശ്യമായ കാര്യംതന്നെയാണ്. പക്ഷേ ഇത് ദൈവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വ്യക്തിപരമായ അറിവില്ല. ദൈവത്തെ കുറിച്ചുള്ള അറിവ് വെളിപ്പെടുത്തപ്പെട്ട വചനത്തിലുള്ള അറിവ് ആണ്.
പല നല്ല ക്രിസ്തീയ ഭവനങ്ങളിലും,പക്ഷെ നിയമനുസരണവാദത്തിൽ പെട്ടുപോയപാരമ്പര്യ വാദികളായ മാതാപിതാക്കൾ തെറ്റായി ചിന്തിക്കുന്നത് തങ്ങളുടെ കൗമാരക്കാരെ നന്നായി വളർത്തുന്നതിനുള്ള മാർഗം അവരെ സഭാ പാരമ്പര്യങ്ങൾ പഠിപ്പിക്കുകയും ധാരാളം കിഴവിക്കഥകൾക്ക് തുല്യമായ കേട്ടു കേൾവി ചരിത്രങ്ങൾ പറഞ്ഞു കൊടുക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണ്. എന്നാൽയഥാർത്ഥത്തിൽ നിങ്ങളുടെ മക്കളെ വിശുദ്ധിയിൽ വളർത്തുവാനും നിലനിർത്തുവാനുമുള്ള മാർഗം അവരെ പരിശുദ്ധനെക്കുറിച്ചുള്ള വ്യക്തിപരമായ അറിവിലേക്ക് നയിക്കുക എന്നതാണ്. നിങ്ങൾക്ക് മക്കളുടെ കൂടെ ഉണ്ടാകാൻ കഴിയാത്തപ്പോഴും അവൻ അവരോടൊപ്പമുണ്ട്. നിങ്ങളുടെ മക്കൾ അവനെ യഥാർഥത്തിൽ അറിയുകയും അവരുടെ പാപങ്ങൾക്കായി സ്വയം സമർപ്പിച്ച ക്രിസ്തുവിന്റെ മഹത്തായ സ്നേഹം അറിയുകയും ചെയ്യുന്നുവെങ്കിൽ, അവർ അവനെ ഹൃദയത്തിന്റെ അഗാധങ്ങളിൽ നിന്നും വിളിച്ച് പ്രസാദിപ്പിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കും. നമ്മുടെ കുട്ടികൾ ദൈവവുമായുള്ള നടത്തത്തിൽ വളരുമ്പോൾ, കൂടുതൽ നിയമങ്ങൾ ഏർപ്പെടുത്താതെ, നിയമങ്ങളുടെ എണ്ണം ലഘൂകരിക്കാൻ നമുക്ക് കഴിയണം. ഓരോ കുട്ടിയും യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ കർത്തൃത്വത്തിൻ കീഴിൽ, അവനുമായുള്ള വ്യക്തിപരമായ ബന്ധത്തിൽ ജീവിക്കുക എന്നതാണ് ആയിരിക്കണം മാതാപിതാക്കളുടെ ലക്ഷ്യം. നിയമവാദം ഒരു ബാഹ്യ സമീപനം സ്വീകരിക്കുന്നു; ക്രിസ്തീയ ശിക്ഷ്യത്വമുള്ളവർ ദൈവവുമായുള്ള ഹൃദയ ബന്ധത്തിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നു.
*ഉപസംഹാരം*
കുറച്ച് വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ്, പോർട്ട്‌ലാൻഡിലെ ഒരു കോളേജിന് സമീപമുള്ള ഒരു പള്ളി വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് വേണ്ടിയുള്ള ഒരു ശുശ്രൂഷ വികസിപ്പിക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ചു. ഇത് എങ്ങനെ ചെയ്യണമെന്ന് അവർക്ക് ഉറപ്പില്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ പള്ളിയിലേക്ക് കുട്ടികളെ അവരെ സ്വാഗതം ചെയ്യാൻ അവർ ശ്രമിച്ചു. ഒരു ഞായറാഴ്ച, പള്ളി നിറഞ്ഞിരുന്നു, വൃത്തിയില്ലാത്ത മുടിയും നീല ജീൻസും ടി-ഷർട്ടും നഗ്നമായ കാലുകളുമുള്ള ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ ശുശ്രൂഷകൾ നടന്നു കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ കടന്നുവന്നു. ഇടനാഴിയിൽ കൂടി നടന്ന് സീറ്റ് തേടി, പക്ഷേ ഒരു ഒഴിഞ്ഞ ഇരിപ്പിടം കണ്ടെത്താൻ അദ്ദേഹത്തിന് കഴിഞ്ഞില്ല. ഒടുവിൽ, പള്ളിയിലെ മുൻവശത്തെ പരവതാനിയിൽ ഇരുന്നു. സ്യൂട്ടുകളും വസ്ത്രങ്ങളും ധരിച്ച്, കസേരകളിൽ ഇരിക്കുന്ന ശ്രേഷ്ഠരായ വിശ്വാസികളിൽ ഇത് അസ്വസ്ഥമായ ഒരു അന്തരീക്ഷം സൃഷ്ടിച്ചു.
നല്ല സ്യൂട്ടിലുള്ള വസ്ത്രം ധരിച്ച ഒരു വൃദ്ധൻ ചെറുപ്പക്കാരന്റെ അടുത്തേക്ക് പതുക്കെ നടക്കുന്നത് ഓരോരുത്തരും ശ്രദ്ധിച്ചു. എല്ലാവരും ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു, “പള്ളിയിൽ മാന്യമായി വസ്ത്രം ധരിയ്ക്കാതെ വന്നതിനു അയാൾ യുവാവിനെ ശകാരിക്കുമോ? അദേഹം അവനോടു പുറത്തു പോകാൻ ആവശ്യപ്പെടുകയാണോ? എല്ലാവരും ഇതിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചതിനാൽ പള്ളിയിൽ കനത്ത നിശബ്ദത ഉണ്ടായിരുന്നു. പ്രായം കാരണം കുറച്ച് പ്രയാസത്തോടെ എങ്കിലും ഒടുവിൽ
അയാൾ യുവാവ് ഇരിക്കുന്നിടത്തേക്ക് നടന്നു ചെന്നു. പരവതാനിയിൽ
അവന്റെ അരികിലിരുന്ന് അവനോടൊപ്പം ആരാധിച്ചു. ബാഹ്യമായ ആചാരണത്തെക്കാൾ ചെറിയ കാര്യങ്ങളിൽ പോലും ആന്തരീകമായ നന്മകൾ ഉണ്ടെന്നു മനസ്സിലാക്കി ദൈവത്തിന്റെ ഇഷ്ടം പ്രവർത്തിക്കുന്നവർക്ക്‌ ഇത് ഒരു ഉദാഹരണം ആണ്.
ഓർക്കുക, യേശു നിയമവാദത്തെ വെറുക്കുന്നു, കാരണം അത് ദൈവമുമ്പാകെ നമ്മുടെ ഹൃദയങ്ങളുടെ പാപാവസ്ഥയെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നില്ല. എന്നാൽ യേശു കൃപയെ സ്നേഹിക്കുന്നു, കാരണം അവിടുത്തെ കൃപയാൽ അവൻ പാപികളായ നമ്മെ ദൈവത്തെ സ്നേഹിക്കുകയും മറ്റുള്ളവരെ സ്നേഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന വിശുദ്ധന്മാരായി മാറ്റുന്നു.
കടപ്പാട് : സുവിശേഷകാനായ സ്റ്റീവൻ ജെ. കോൽ 1999 ൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച Why Jesus Hates Legalism എന്ന ലേഖനത്തെ ആസ്പദമാക്കി എഴുതിയത്.
No comments